di Michele Molino
Mitteve la cazzett’ appes’ a lu camìne,
‘nin ddurméve la nott’ p’ aspittà la matìne,
la Befàne arrivàve vestìte d’argénde,
a cavàll’ a la scòpe, nghì lu còre cundénde.
Purtàve ficàre secche, noce e partihèll’,
cacche torroncine , ddu-tre caraméll’.
Nnì mangàvane aglie, cipòll’, carbòne.
Che disdétt’, pure si facéve lu bbone.
Passave la jurnàte veraménde felìce,
èrene cundénde màmme, papà, l’ amìce.
St’anne la Befàne niènde m’ha purtàte.
Com’è triste! Forse di me s’è scurdàte.
… mò so gròss’, nni so cchiù nu uaiòne,
l’anne ha passate velòce, gné nu drahòne.
Tra pandemìje, tumòre, mille pensiére,
sta vite n’è cchiù bell’ come iére.
Tra odie, invidie, uèrre, rapìne,
lu mònne zi sta sciòije gnè na brìne.
‘Nmezz’ a stu màre di cattivérie umàne,
cand’ vuless’ crede ancòr’a la Befàne.
Mitteve la cazzett’ appes’ a lu camìne,
‘nin ddurméve la nott’ p’ aspittà la matìne,
la Befàne arrivàve vestìte d’argénde,
a cavàll’ a la scòpe, nghì lu còre cundénde.
Purtàve ficàre secche, noce e partihèll’,
cacche torroncine , ddu-tre caraméll’.
Nnì mangàvane aglie, cipòll’, carbòne.
Che disdétt’, pure si facéve lu bbone.
Passave la jurnàte veraménde felìce,
èrene cundénde màmme, papà, l’ amìce.
St’anne la Befàne niènde m’ha purtàte.
Com’è triste! Forse di me s’è scurdàte.
… mò so gròss’, nni so cchiù nu uaiòne,
l’anne ha passate velòce, gné nu drahòne.
Tra pandemìje, tumòre, mille pensiére,
sta vite n’è cchiù bell’ come iére.
Tra odie, invidie, uèrre, rapìne,
lu mònne zi sta sciòije gnè na brìne.
‘Nmezz’ a stu màre di cattivérie umàne,
cand’ vuless’ crede ancòr’a la Befàne.
Michele Molino
Nessun commento:
Posta un commento