S’ariccujjé’ la lìve ... m’aricorde
Nuvèmbre s’abbicìne e mo ‘n campagne,
tra nebbie, fronne e jèriva ggindìle,
mentre l’arie cunzerve ancòre l’éche
di vuce e di canzune di vinnégne,
ècche, li cuntadìne a mmorre arrive
nghi scale, nghi ssacchétte e nghi pannùne.
La lìve é ffatte! Jamm’ a ccutulà!
E ... pronte scatte l’urganizzaziòne:
si spanne li pannùne soccia socce,
ci šta chi sàje ammonde pi’ li scale,
chi cùtele nghi ccanne e nghi bbaštùne
e ch’ ariccòje e mmett’ a li sacchétte.
Si chiàcchiere, si ride e si fatìje;
ùmmene, fémmene, cacche uajjòne,
e ccacchidùne ‘ndòne ‘na canzòne.
S’arscalle l’arie e s’ardicrì’ lu core.
Jamm’ é ‘rruuàte l’ore di magnà’!
Nu tijillòne ... patàne e bbaccalà.
Tutti ‘n terr’ assittàte ... quand’ é bbone!
E scorre la jurnàte fin’ a ssére;
štracche e cundìnde s’arivà a la case.
Finùte la raccodde c’è rimàšte
da jì’ ‘ ppurtà la lìve a lu trappìte.
E lu prucidimènde é gne nu rìte:
la màcine, li vrìschile, la presse.
Sinde lu ddore d’ùje appén’ asciùte.
... Nu culélle di pane fresche fresche,
papà sott’ a la fonte l’à ‘pparàte,
l’à ‘ssaggiàte e po’ l’à dat’ a mme.
... Lu sapòre di chìlu pane ònde
li sende ancòre ‘mmôcche se ci penze.
Fernando D’Annunzio
Nessun commento:
Posta un commento